Column 2 maart 2010
Levenswijsheid
In de wereld der oosterse wijsheid is het min of meer een gemeenplaats dat je je alleen druk moet maken om dingen waarop je zelf invloed hebt. Je opwinden over zaken die buiten je invloedssfeer liggen, is zinloos en leidt slechts tot ergernis en verspilling van kostbare energie. In beginsel ben ik het hier wel mee eens. Dat wil zeggen: de beschreven manier van in het leven staan lijkt mij buitengewoon verstandig en wijs. Maar zoals het gaat met dit soort levenswijsheden: af en toe moet je jezelf er weer even aan herinneren.
Zo liep bij mij onlangs de frustratie tamelijk hoog op toen ik me gedurende een groot deel van een ochtend door verschillende doorkiesmenu's moest worstelen om antwoord te krijgen op twee vragen over respectievelijk mobiel internet en mijn mobiele telefoon. Regelmatig eindigde mijn zwerftocht via optie 2, optie 4 en optie 3 bij een verwijzing naar de website, waarna de verbinding werd verbroken zonder dat ik de gelegenheid had gekregen om mijn vraag aan iemand voor te leggen. 'Bedankt voor het bellen met onze klantenservice.' Juist. Ondertussen probeerde ik een afspraak te maken met de belastingservice van de FNV via een telefoonnummer dat alleen tussen 10 en 12.30 uur bereikbaar was. Ik had uitdrukkelijk de instructie gekregen om de voicemail niet in te spreken, maar die instructie bleek overbodig, want het nummer was vrijwel altijd in gesprek en als de lijn vrij was, werd er domweg niet opgenomen.
Aan het einde van deze ochtend was mijn humeur beneden alle peil. Strikt genomen had ik me echter helemaal niet druk hoeven maken. Immers: de manier waarop Vodafone, Tele2 en de FNV Belastingservice hun dienstverlening organiseren ligt geheel buiten mijn invloedssfeer. Ik deed mijn best door halsstarrig te blijven bellen en net zo lang diverse opties in te toetsen tot ik een echt mens aan de lijn kreeg (wat overigens niet automatisch leidde tot een oplossing van het probleem). Meer kon ik niet doen. En toch ergerde ik me groen en geel, en had mijn gemoedsrust in hoge mate te lijden onder de gang van zaken.
Zouden er mensen zijn die zo doorkneed zijn in de oosterse levensfilosofie dat ze de beschreven beproeving glimlachend zouden doorstaan zonder zich ook maar een moment op te winden? Misschien bestaan ze, en er zijn momenten waarop ik vind dat ik ook zo iemand zou moeten zijn. Maar eigenlijk lijkt me dat een supererogatief, zoals het in de ethiek zo fraai wordt aangeduid. De conclusie uit het bovenstaande omtrent mezelf is dan ook dezelfde als de verzuchting van Lord Peter Wimsey, wanneer zijn bijkans onfeilbare butler Bunter iemand die hij moest schaduwen is kwijtgeraakt in een drukke stationshal:
'Thank God, Bunter, you're human after all.'
Nathan, 2 maart 2010