Column 9 juli 2013
Ambivalentie
Een vriend sprak onlangs de vrees uit dat hij langzaam maar zeker de aansluiting bij zijn moderne medemensen begint te verliezen. De reden: hij heeft geen mobieltje of smartphone en ook geen LinkedIn, Facebook of Twitter – om maar te zwijgen van de recentere uitwassen van de zogenoemde sociale media. Overigens maakt hij wel veel gebruik van e-mail; dat vindt hij een handig communicatiemiddel. Hij behoort dus niet tot de inmiddels in haar voortbestaan bedreigde minderheid van internetlozen.
Het dilemma komt mij bekend voor. Toen ik ruim vier jaar geleden begon met mijn tekstbureau, heb ik een mobiele telefoon aangeschaft om te allen tijde bereikbaar te zijn voor mijn opdrachtgevers en potentiële klanten. Bovendien heb ik een LinkedInprofiel aangemaakt. Met LinkedIn doe ik niet veel, behalve zo nu en dan op Accept klikken, maar die mobiele telefoon vind ik wel handig, zeker aangezien ik op mijn werkplek geen vaste telefoonaansluiting heb.
Voor het overige heb ik echter niet de geringste behoefte om een Facebookprofiel aan te maken of een hippe smartphone aan te schaffen zodat ik met Jan en alleman kan whatsappen en Wordfeuden. Tegelijkertijd zie ik dat steeds meer mensen steeds intensiever gebruikmaken van dit soort communicatiemiddelen, zowel voor het onderhouden van hun privécontacten als in het kader van hun werk.
Met name dat laatste aspect baart mij soms zorgen: prijs ik mijzelf niet uit de markt door mij vrijwel afzijdig te houden van een terrein dat inmiddels een integraal onderdeel vormt van het leven van de meeste mensen? Zelfs de eerbiedwaardige uitgeverij waarvoor ik lange tijd heb gewerkt, had ingezien dat het adagium ‘een goed boek verkoopt zichzelf’ niet opgaat en dat je ruchtbaarheid moet geven aan het bestaan van jezelf en van jouw producten.
Ook in privécontacten merk ik dat mensen er steeds vaker als vanzelfsprekend van uitgaan dat je op de hoogte bent van hun wederwaardigheden middels een of meer socialemediakanalen. Een vriendin klaagde onlangs dat ze een interessant artikel speciaal aan mij moest mailen; voor haar overige vrienden en bekenden had ze het gewoon op Facebook gepost. Anderzijds: werkelijk contact vraagt naar mijn idee iets anders dan het vluchtige uitwisselen van gegevens dat typerend lijkt voor het gebruik van sociale media. Die twee sluiten elkaar overigens ook niet uit; voor de meeste mensen bestaan ze vredig naast elkaar – dat is althans mijn indruk.
Toch begrijp ik de vrees van mijn vriend. Het bewust afzien van iedere vorm van sociale media brengt met zich mee dat je geen deel hebt aan een steeds belangrijker facet van de leefwereld van veel mensen. Zelf zie ik met name op tegen het tijdsbeslag. Tijdens mijn sporadische bezoeken aan mijn LinkedInpagina krijg ik het al benauwd als ik kijk naar de lijn waarop alle activiteiten van mijn zeer gewaardeerde connecties zichtbaar zijn. Er is al veel te weinig tijd, dus voorlopig vind ik het allemaal wel best. Al ga ik nu toch maar een melding op LinkedIn plaatsen dat ik onlangs mijn website heb aangevuld en uitgebreid…
Nathan, 9 juli 2013